Green Day

Green Day - amerykańska grupa grająca kalifornijski punk rock, pop punk i rock alternatywny. Utworzona została z inicjatywy Billie Joe Armstronga i Michaela Pritcharda (Mike Dirnt) w 1987 roku. Prawdziwą sławę na skalę światową przyniosła zespołowi płyta "Dookie" (1994).

W czerwcu 2005 roku zespół Green Day dał drugi w swej karierze koncert w Polsce - zagrał w katowickim Spodku.

Skład
Billie Joe Armstrong - gitara i śpiew
Michael Ryan Pritchard (Mike Dirnt) - gitara basowa
Frank Edwin Wright III (Tre Cool) - perkusja
W czasie koncertów grupę wspierają Jason White (druga gitara), Jason Freese (klawisze) oraz Ronnie Blake (trąbka).

Historia
[1] W 1982 roku dwoje dziesięciolatków, z położonego kilka mil od Berkley, Rodeo w Kalifornii, spotkało się w przydrożnej knajpce. Zaczęli rozmawiać ze sobą o heavy metalu. Byli to Billie Joe Armstrong i Mike Dirnt. Początkowo duet spotykał się w domu i grał utwory np. Van Halena. Tak zaczęła się historia grupy Sweet Children 1988, która później zmieniła nazwę na Green Day. Od początku perkusistą grupy był John Kiffmeyer (Al Sobrante). Opuścił on jednak zespół po wydaniu "1,039/Smoothed Out Slappy Hours". Na następnych płytach perkusistą był już Tre Cool, który z zespołem gra do dziś. Płytę Dookie, która przyniosła im sławę, wydali z wytwórnią Reprise Records. Nie spodobało się to środowisku punkowemu, które uznało to za zaprzedanie się kapeli. Urządzano pikiety przed koncertami. Billie odpowiadał: "Jedyne, o co nam chodzi, to grać rock'n'roll - muzykę która przemawiałaby do ludzi. Wywodzimy się z ruchu punkowego, ale nie biegamy po ulicach z tabliczką "punk rock" na piersi. Proponujemy piosenki dla ludzi którzy maja takie same ideały co my. Piosenki które, być może, pomogą niektórym z nich pozbierać sie do kupy i zobaczyć świat w innym świetle." Od czasu Dookie do American Idiot żaden album Green Day nie sprzedał sie zbyt dobrze. Wydawało się, że zespół rozpadnie się, gdyż po albumie Nimrod nastąpiła długa przerwa w nagrywaniu. Billie tłumaczył ją tym, że muzycy potrzebowali czasu dla swoich rodzin. Kolejnym niepokojącym wydarzeniem było wydanie kolejno 2 albumów typu "best of": International Superhits! i Shenanigans(na której zawarto piosenki nie umieszczone na poprzednich kompilacjach).Jednak w 2004 roku grupa wróciła z płytą American Idiot. Przyniosła ona zespołowi sukces na skalę światową -została entuzjastycznie przyjęta przed dawnych fanów, ale też zyskała wielu nowych. Krytycy opisywali ją jako punk-operę wszech czasów. Płyta powstała przypadkowo, gdyż materiał do następnego krążka Green Day'a -Cigarettes and Valentines- został skradziony ze studia nagraniowego.

Dłuższa Historia

Lookout: początek (1987–1992)

Billie Joe podczas koncertuCzłonkowie Green Day dużo przeszli zanim stali się gwiazdami światowego formatu. W ich rodzinnym mieście wspominają ich dobrze. "Są grupą fajnych facetów. Nigdy nie dziurawili ścian, nie zarzygali sceny podczas występów" - tak wspominają bywalcy Gilman Street gdy Green Day grali tam jeszcze jako nastolatkowie. "Pomimo, że ich występy ukazują ich jako błaznów i nieodpowiedzialnych ludzi, to są w końcu już żonaci i ustatkowani. Chcą być uczciwymi ludźmi, chcą założyć normalne, szczęśliwe rodziny - takie rodziny jakich nigdy nie mieli." Do spotkania między przyszłymi muzykami zespołu doszło w barze. Mike i Billie mieli wtedy po 10 lat i od tamtej pory są najlepszymi przyjaciółmi. Obaj nie mieli łatwego życia: Mike wychowywał się w domu dziecka, a później w rodzinie zastępczej, natomiast Billie bardzo mocno przeżywał śmierć swego ukochanego ojca - notabene muzyka jazzowego. W późniejszym czasie poświęcił mu nawet piosenkę "Rotting". Jedną z ważniejszych pamiątek po ojcu, była gitara którą podarował Billiemu tuż przed śmiercią. Mike często przebywał w domu Billie'go. Wtedy zaczęli interesować się muzyką, a starsi bracia Billiego podsuwali im kasety z nagraniami punkowych zespołów takich jak: Ramones, Sex Pistols czy Buzzcocks. Oszczędzając pieniądze, mogli sobie po jakimś czasie kupić porządne gitary. Wówczas Billie zdobył swojego ukochanego Stratocaster'a, na którym gra do dziś. W 1987 powstał zespół Sweet Children. Skład uzupełnił perkusista John Kiffmeyer (Al Sobrante), a Mike postanowił zająć się grą na gitarze basowej. Ich występy można było oglądać przy Gilman Street, teraz jednym z najbardziej znanych miejsc, wówczas malutkim klubie. Istotne jest to, że Green Day nawet teraz daje tam koncerty, nie zapominając tym samym że właśnie tamtemu miejscu zawdzięczają w dużej mierze swój sukces. "To miejsce i klimat było ratunkiem dla mnie od problemów" - mówi Billie dla magazynu Rolling Stone. Chłopaki próbowały pogodzić szkołę z graniem. Green Day, wtedy jeszcze pod nazwą Sweet Children wydał swój pierwszy singiel: "Sweet Children" dla wytwórni Skene!. Miało to miejsce w 1988 roku, a więc wtedy gdy całe trio miało zaledwie po 16 lat. Niedługo potem już jako zespół Green Day wydali kolejny singiel. Wówczas do akcji wkroczył Lawrence Livermore - głowa wytwórni Lookout!, któremu bardzo spodobał się styl w jakim grał zespół. Zaproponował wówczas 17-letnim muzykom poważny kontrakt na nagranie najpierw EPki- 1,000/hours, potem płyty długogrającej. Muzycy niezwłocznie nagrali materiał na 39/Smooth, na który składało się 10 piosenek. I tak oficjalnie nazywał się przez pewien okres czasu pierwszy album Green Day'a. Green Day wydał jednak później kolejnego singla "Slappy" i postanowiono 39/Smooth oraz 1,000/hours połączyć ze Slappy. W ten sposób powstała nowa tracklista, a album wzbogacono jeszcze o piosenkę I Want to Be Alone i nazwano "1,039/Smoothed Out Slappy Hours". Zespół wyruszył w mini-tournee po stanie Kalifornia. Tydzień przed premierą jeszcze 39/Smooth, a w przeddzień osiemnastych urodzin Billie porzucił szkołę. W tym samym czasie, we Frankfurcie nad Menem, wychowywał się Frank Edwin Wright III (Tre Cool). Jego sąsiadem i dobrym przyjacielem był sam Lavrence Livermore. Po tournee Green Day'a, zespół opuścił Al Sobrante, a zastąpił go Tre Cool, który do dziś jest najbardziej charakterystycznym członkiem zespołu, znanym ze swoich intrygujących wypowiedzi i zachowań. W roku 1992 Green Day nagrał płytę Kerplunk!. Był to album nietypowy, bowiem 4 ostatnie piosenki pochodziły z singla "Sweet Children" wydanego 3 lata wcześniej. Niemniej album cieszył się sporym zainteresowaniem, również ze strony dużej wytwórni Warner. Trasa koncertowowa została zrobiona z większym rozmachem i objęła również Europę, w tym także Polskę. Green Day odwiedził Białystok, Gryfino i Bydgoszcz, a supportował go zespół Stink.

[Edytuj]
Sukces Dookie (1993–1995)
Rok 1993 to przełom w twórczości zespołu. Green Day odszedł od Lavrenca Livermora i Lookout! i przeszedł do dużej wytwórni- Warner'a. Tam zespołem zaopiekował się młody producent Rob Cavallo. Pierwszym singlem wydanym w tej wytwórni był "Welcome To Paradise", do którego nie zrobiono teledysku. Natomiast następny singiel, "Longview" i klip do niego, który miał znaleźć się na następnej płycie, zapowiadał zmianę w życiu zespołu. Kolejny singiel, "Basket Case" stał się najbardziej charakterystyczną piosenką Green Day'a. 11 stycznia 1994 wyszedł album Dookie. Zdobył on uznanie fanów i krytyków, czego dowodem były liczne nagrody i wyróżnienia, jakie zespól otrzymał za tą płytę. Nieco później zespół został zaproszony na Woodstock '94., Koncert został zapamiętany przez wielu mieszkańców USA jako błotny koncert. To wydarzenie miało duży wpływ na zwiększenie się liczby fanów tria z Berkeley. Green Day miał dużą siłę przebicia, dzięki czemu muzyka punkrockowa zaczęła być dostrzegana w mediach. To pozwoliło zaistnieć innym świetnym zespołom, które być może w innych okolicznościach nie wypromowałyby się. Punkrock, który grał Green Day miał inny kształt niż ten w latach 70'. Mike Dirnt przyznał, że nie mógłby się utrzymywać z muzyki bez wsparcia dużych firm fonograficznych oraz mediów: "Sprzedawanie nie pasuje do tego co przekazujemy w tekstach. Ale nie wiemy jak temu zaradzić, nie wynazleźliśmy jeszcze złotego środka na to." Billie Joe dodał: "Nie pochodzimy ze świata w którym na porządku dziennym był widok kupy szmalu". Trzeba jednak przyznać, że zespół w każdym momencie swojej kariery zachowywał się dobrze - Green Day często daje darmowe, charytatywne koncerty, oraz dba o to by wpływy z dwóch pierwszych albumów szły faktycznie w 100% do wytwórni Lookout!. Konsekwentnie wspiera tą wytwórnię i tamtejszą scenę niezależną.

Pokaz z udziałem różowego królikaPrzedsmakiem zbliżającego się nowego albumu była piosenka "J.A.R.(Jason Andrew Relva)", która ukazała się na soundtracku do filmu Angus. Piosenkę tą napisał Mike Dirnt na cześć swego tragicznie zmarłego przyjaciela. 11 października 1995, zespół wydał nową płytę -"Insomniac" - album zbliżony stylistycznie do Dookie, lecz bardziej pesymistyczny. Pierwszym singlem promującym album został "Geek Stink Breath" z dość oryginalnym klipem, pokazującym zabieg wyrywania zęba. Teledysk był do tego stopnia kontrowersyjny, że stacja telewizyjna, MTV początkowo nie chciała go puszczać. Klip można było oglądać tylko w godzinach nocnych. Kolejny singiel to "Stuck Withe Me", a następny "Brain Stew/Jaded" będący połączeniem dwóch piosenek. Ostatnim klipem promujacym "Insomniac" został ironiczny i pełen humoru "Walking Contradiction". Był on zarazem najdroższym klipem Green Day'a. Płytę Insomniac podsumowała nagroda Grammy jaką zespół dostał w kategorii najlepszy zespół.

[Edytuj]
Nimrod (1996–1998)
Po niemal roku oczekiwania pojawił się singiel "Hitchin'A'Ride" promujący nowy album, którego premierę wyznaczono na 14 października 1997. Album Nimrod zaskoczył publiczność nowym stylem. Znajdowały się na nim piosenki bardzo zróżnicowane muzycznie : [Ballada[ballady]] "Redundant"i "Good Riddance (Time Of Your Life)", beatlesowskie "Worry Rock", "King For A Day" zawierająca elementy ska, czy parodia death metalu - "Take Back". Następnym singlem z albumu Nimrod, był "Good Riddance", do którego został nakręcony teledysk. Zespół wydał także single "Redundant" i "Nice Guys Finish Last". Później Green Day wyruszył w największą do tej pory trasę koncertową, na którą zaprosił Jason'a White'a jako dodatkowego gitarzystę. Jason White jest członkiem zespołów Pinhead Gunpowder i Influents. Po zakończeniu tournee ukazał się instrumentalny klip "Last Ride In". Nimrod jest uznawany przez krytyków za najbardziej dojrzały album w dyskografii Green Day'a.

[Edytuj]
Przerwa (1999)
Na kolejny album fani musieli czekać 2 lata. Zespół w ogóle nie pokazywał się w mediach. W tym czasie członkowie przechodzili problemy rodzinne, m.in. Mike i Tre rozwodzili się ze swoimi żonami. W międzyczasie Billie zajmował się swoim drugim zespołem Pinhead Gunpowder, z którym wydał płytę.

[Edytuj]
Warning: (2000–2003)
Po przerwie Green Day wrócił z nową piosenką pt. "Minority", której klip przedstawiał zespół na mini-scenie przejeżdżający przez Broadway podczas parady. Symbolizowało to triumfalny powrót zespołu na scenę muzyczną. "Minority" przez 4 tygodnie gościło na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów MTV. Miesiąc po premierze singla, 2 października 2000 wydano album Warning:, który stylistycznie zbliżony był do Nimroda, lecz był przy tym bardziej spójny. Kolejnym singlem został wybrany tytułowy "Warning". Następnym singlem zostało "Waiting".

W październiku 2001 ukazał się następny album- "International Superhits", który zawierał najlepsze piosenki zespołu. Oprócz albumu, ukazała się płyta DVD i kaseta VHS ze wszystkimi dotychczas nagranymi teledyskami. Była to druga płyta DVD wydana przez zespół- wcześniej na DVD wydano singla Waiting. "International Superhits" promuje ballada "Macy's Day Parade" i starannie zrealizowany teledysk: mamy wrażenie ciągłego podążania kamery za idącym wokalistą. Kolejnym singlem zostało "Poprocks & Coke". Teledysk do tego utworu to montaż kilkunastu scen, które nakręcono podczas nagrywania tej piosenki w studio.

Zespół w międzyczasie wystąpił w programie Hall Of Fame poświęconym zespołowi Ramones, a przede wszystkim niedawno zmarłemu Joe'u Ramone. Zespół wykonał dwa covery Ramones: Blizkrieg Bop i Teenage Lobotomy. Wkrótce Green Day zajął się nagrywaniem piosenki na składankę wytwórni Adeline Records. Utwór zatytułowany "Ha ,Ha, You're Dead" ukazał się w kwietniu na składance "Every Dog Will Have Ate". Jednak dwa miesiące wcześniej Green Day i zespół Blink 182 ustalili wspólną trasę koncertową. Pomysł ten okazał się sukcesem, gdyż w pierwszej dziesiątce koncertów plenerowych w USA o największej liczbie uczestników, znalazło sie aż 7 koncertów z trasy Green Day i Blink 182, a w tym 5 w pierwszej piątce (stan na I połowę 2002).

Zespół po zakończeniu trasy koncertowej, nagrał nowy album - Shenanigans. Był to album zawierający poprzednie piosenki Green Day. Skomponowana przez Trè Cool'a piosenka D.U.I. mająca znajdować się na płycie, nie ukazała się na albumie wydawanym w Ameryce i Europie, lecz tylko w Japonii.

[Edytuj]
American Idiot (2004-2005)

Zespół wziął udział w charytatywnym koncercie Live 8Tuż po poprzednim albumie zespół zaczął pracować nad kolejnym mającym nazywać się Cigarettes and Valentines. Po ukończeniu 20 piosenek, nagrano je na płytę, która została skradziona ze studia nagraniowego. Zespół później już nie próbował odtworzyć albumu.

Green Day zaczęli pracować nad nowym albumem. Każdy z członków zespołu samotnie pisał piosenki, z czego powstały dwie trwające po 9 minut. Billie Joe stwierdził, że wcześniej obawiał się banalnego grania solowo na gitarze, więc na nowym albumie pokazał swoje nowe pomysły. W rezultacie zespół najpierw uzyskał nagrodę za American Idiot - swojego pierwszego singla o tytule płyty, na której miałby się znajdować.

Album po wydaniu został nazwany mianem "opery rockowej", a także albumem konceptowym. Drugie określenie odnosiło się głównie do piosenki pt. "Jesus of Suburbia".

Album ma na celu krytykowanie wojen, postępowania prezydenta Stanów Zjednoczonych - George'a W. Busha.

Członkowie zespołu zmienili swoje instrumenty. Billie Joe Armstrong zastąpił swoją gitarę, replikę kopii Fender Stratocastera, na której grał od dziesiątego roku życia, na gitarę Gibson Les Paul Junior. Mike Dirnt używał gitary basowej firmy Gibson Guitar Corporation, lecz zmienił ją na Fender Precision Bass. Tré Cool grał dotychczas na perkusji firmy Slingerland, z której zrezygnował po zakupie instrumentu wyprodukowanego przez Ludwig-Musser.

Przez cały rok 2005 zespół koncertował promując album. Na koncertach tej trasy Green Day kontynuowali przedstawienia związane z różowym królikiem i niezręczną pszczołą, a także pokaz, w którego trakcie Armstrong zakładał koronę i jedwabną pelerynę na piosenkę "King For A Day".

[Edytuj]
Bullet in a Bible (2005-2006)
Podczas trasy koncertowej dla American Idiot, Green Day sfilmowali i nagrali dwa koncerty w Milton Keynes National Bowl, w Anglii, które w magazynie Kerrang! zostały nazwane "najlepszym pokazem na Ziemi". Te nagrania zostały opublikowane na CD&DVD nazwanym Bullet in a Bible. DVD zawiera także film zza kulis, pokazuje jak zespół przygotowuje się do najlepszego widowiska współczesności.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
[Edytuj]
Dyskografia
1,039/Smoothed Out Slappy Hours (1990)
Kerplunk! (1992)
Dookie (1994)
Insomniac (1995)
Nimrod. (1997)
Warning: (2000)
International Superhits! (2001)
Shenanigans (2002)
American Idiot (2004)
Bullet in a Bible (2005, zapis koncertu w londyńskim Milton Keynes Bowl)
[Edytuj]
Teledyski
1994 Longview
1994 Basket Case
1994 When I Come Around
1995 Geek Stink Breath
1995 Stuck With Me
1995 Brain Stew
1995 Walking Contradiction
1997 Hitchin' A Ride
1998 Good Riddance/Time Of Your Life
1998 Redundant
1998 Nice Guys Finish Last
1999 Last Ride In
2000 Minority
2001 Warning
2001 Waiting
2002 Macy's Day Parade
2004 American Idiot
2004 Boulevard of Broken Dreams
2005 Holiday
2005 Wake Me Up When September Ends
2005 Jesus of Suburbia
[Edytuj]
Nagrody
[2]

1995 - Circus poll:
Najlepszy nowy artysta: Green Day
Najlepsze CD: Dookie
Najlepsza okładka CD: Dookie
Najlepszy basista: Mike Dirnt
Najlepszy perkusista: Tre Cool
1995 - The Bay Area Music Awards:
Znakomity album: Dookie - Green Day
Znakomity zespół (Green Day)
Znakomity basista (Mike Dirnt)
Znakomity perkusista (Tre Cool)
1995 - Grammy:
Alternatywne muzyczne osiągnięcie (Dookie)
2001 - California Music Awards (The Bammies):
Znakomity album (Warning:)
Znakomity album Punk Rockowy/Ska (Warning:)
Znakomity zespół
Znakomity wokalista płci męskiej
Znakomity basista
Znakomity perkusista
Znakomity autor piosenek
Znakomity artysta wchodzący w skład zespołu
2001 - Kerrang's Awards:
Klasyczny autor piosenek
2003 - California Music Awards:
Znakomita grupa
Artysta roku
Najlepszy gitarzysta (Billie Joe)
"Dusza Rocka"
2004 - Spike TV's 2004 Video Game Awards:
Najlepsza piosenka w grze video
2005 - Grammy:
Najlepszy rockowy album
2005 - Nickelodeon Kid's Choice Awards:
Ulubiony zespół/grupa
2005 - Canadian Juno award:
Najlepszy na świecie album roku
2005 - MTV Music Video Awards:
7 z 8 nagród Moon Man
[Edytuj]
Nominacje do nagród
1996 - American Music Awards:
Najlepszy alternywny zespół
Najlepszy artysta
1995 - Grammy:
Najlepszy nowy artysta
Rockowe osiągnięcie przez duet lub zespół z wokalistą (Basket Case)
Hard Rockowe osiągnięcie (Longview)
2001 - Kerrang's Awards:
Najlepszy na świecie występ na żywo
Najlepszy zespół na świecie
2005 - Grammy:
Nagranie roku
Album roku
Producent roku - Rob Cavallo
Najlepsza krótka forma muzycznego wideo - American Idiot
2005 - British Awards in the UK:
Najlepsza na świecie grupa
[Edytuj]
Bibliografia
↑ Polska strona zespołu
↑ Green Day Authority
[Edytuj]
Zobacz też
Punk rock
Samuel Bayer

Post został pochwalony 0 razy

GD ...ee....no GD XD

Post został pochwalony 0 razy

Green Day.... najwiękrza tandeta jaką w życiu słyszałem Very Happy